Charles-Maurice de Talleyrand Périgord - książę Benewentu (1754-1838)

Polityk francuski urodzony w Paryżu, w rodzinie arystokratycznej, przeznaczony do stanu duchownego, od 1788 roku pełnił funkcję biskupa Autun. W 1789 roku został wybrany do Stanów Generalnych i przeszedł na stronę rewolucji. Na jego to wniosek Konstytuanta uchwaliła sekularyzację dóbr kościelnych. W 1790 roku wyświęcił pierwszych dwóch biskupów uznających władze rewolucyjne. Wkrótce został ekskomunikowany i zerwał z Kościołem. W 1792 roku rozpoczął służbę dyplomatyczną jako poseł w Londynie. Oskarżony przez jakobinów o kontakty z Ludwikiem XVI, emigrował do Ameryki. Wrócił do Francji za Dyrektoriatu, a od 1797 roku pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych. Poparł zamach stanu 18 Brumaire'a. Odegrał istotną rolę w układach pokojowych w Luneville, Amiens, Preszburgu i Tylży. W 1806 roku otrzymał tytuł księcia Benewentu. Rok później został usunięty ze stanowiska ministra i przeszedł do opozycji. Pozostawał na usługach cara Aleksandra i Metternicha. W 1808 roku w Erfurcie nakłaniał cara, by ten przeciwstawił się rozszerzeniu francuskiego imperium. Po wkroczeniu sprzymierzonych do Paryża stanął 1 kwietnia 1814 roku na czele rządu tymczasowego. Jako minister spraw zagranicznych podpisał paryski traktat pokojowy. Reprezentował Francję na kongresie wiedeńskim, gdzie udało mu się utrzymać jej rangę jako mocarstwa europejskiego. Po powtórnej abdykacji Napoleona został ponownie ministrem spraw zagranicznych, ale już kilka miesięcy później musiał ustąpić pod naciskiem ultrasów. W 1830 roku przyczynił się do objęcia władzy przez Ludwika Filipa. W latach 1830-1835 pełnił funkcję ambasadora w Londynie. Cyniczny i bezwzględny, uważany jest za najwybitniejszego z francuskich dyplomatów epoki napoleońskiej. Zmarł w Paryżu.

R. Bielecki, Encyklopedia wojen napoleońskich