Nasza księgarnia

Maurice Gerard (1773-1852)

Posted in Słynni dowódcy

Jak napisał Marbot, Gerard "posiadał wielki talent, odwagę i instynkt wojenny". Ten syn królewskiego sługi, w 1791 wstąpił do armii, a rok później był już oficerem. W kwietniu 1795 został ADC generała Bernadotte, rozpoczynając długą współpracę z późniejszym marszałkiem. Od listopada 1806 był generałem brygady, służył jako szef sztabu Bernadotte'a i był przy jego dymisji w 1809. Walczył w Hiszpanii, gdzie dowodził brygadą w bitwie pod Fuentes de Onoro. Wrócił do domu, aby odzyskać zdrowie. W 1812, w Rosji, dowodził brygadą w dywizji generała Gudina w I Korpusie. Po odniesieniu śmiertelnej rany przez przełożonego pod Walutyną Górą, Gerard objął dowództwo nad dywizją. Odznaczył się podczas odwrotu z Rosji, dowodząc ariergardą. W 1813 dalej dowodził dywizją, do chwili kiedy objął dowództwo XI Korpusu. Był kilka razy ranny, najciężej pod Lipskiem. W 1814 przejął od marszałka Victora II Korpus. Nigdy nie był najzagorzalszym bonapartystą i poparł detronizację Napoleona. Został wysłany, aby zwolnić marszałka Davouta z dowodzenia oblężonym w Hamburgu XIII korpusem.
Po powrocie Napoleona długo wahał się, ale ostatecznie przystąpił do Cesarza i otrzymał dowodzenie IV Korpusem. Polecił niegodnego zaufania rojalistę, generała Louisa Bourmonta (1773-1846), mówiąc, że za jego lojalność, Maurice zapłaciłby własną głową. Kiedy, zgodnie z oczekiwaniami, Bourmont zdezerterował, Napoleon postukał Gerarda w policzek i powiedział "Ta głowa jest moja, tak? Za bardzo jej potrzebuję!". Gerard służył pod Ligny, a w dzień bitwy pod Waterloo, namawiał Grouchy'ego do marszu w kierunku odgłosu dział. Gdyby jego rada została posłuchana, być może bitwa potoczyłaby się inaczej. Rana w klatkę piersiową odniesiona pod Wavre, oznaczałą dla Gerarda koniec kampanii. W czasie Drugiej Restaruacji uciekł do Belgii. W 1817 powrócił do Francji i zaangażował się w politykę jako liberał. Był przy rewolucji lipcowej 1830. W październiku tego roku, otrzymał buławę marszałkowską - dużo później, niż na to zasługiwał. Potem zajmował wysokie stanowiska, takie jak minister wojny (dwukrotnie) czy (1832) dowódca armii oblężającej Antwerpię. Lojalność do Ludwika Filipa spowodowała, że w 1848 odmówił dalszej służby. Zachował swoją zasłużoną reputację wojskową.

Tekst za: Philip Haythornthwaite, Napoleon's Commanders (2) - 1809-1815
Tłumaczenie: Oudinot