Kobiety Napoleona

Najczęściej po dokonaniu jakiegoś wyczynu, militarnego lub politycznego, Napoleon powiadał: Potrzeba mi baby!
Baron Larrey, syn naczelnego chirurga w Wielkiej Armii, opowiada, że pewnego dnia po bitwie ojciec jego ujrzał zdenerwowanego, zdyszanego Cesarza wpadającego do kwatery głównej i wołającego z błyskiem w oku:
Baby! ... Natychmiast baby! ... Sprowadźcie mi zaraz jakąś babę!
Bonaparte miał olbrzymią ilość kochanek. Były wśród nich herbowe damy w prawie wszystkich stolicach Europy i ubogie mieszczki, a większość jego metres rekrutowała się spośród dwórek jego sióstr (Elizy, Karoliny, Pauliny), oraz z paryskich aktorek i śpiewaczek.
Początkowo kobiety odegrały bardzo ważną rolę w życiu przyszłego cesarza - pomogły mu w karierze. Najbardziej chyba Józefina, którą kochał i przez którą został dowódcą armii Włoch. Jej niestałość i wystawiona na śmieszność jego duma, spowodowały zmianę jego stosunku do kobiet. Już w Egipcie ma kilka przelotnych znajomości "dla higieny zdrowia psychicznego". Szybko jednak mu się znudziły. Później następuje okres odwetu za zdrady i chorobliwa chęć posiadania potomka, chociażby po to by udowodnić, że nie jest impotentem.
Poniżej przedstawiono, niektóre z kobiet, które na dłużej zapisały się w życiu Napoleona.

    21 listopada 1787 - Paryż, pod arkadami Pałacu Królewskiego Bonaparte poznaje dziewczynę, z którą w pałacyku de Cherbourg przy ulicy Four-Saint Honore traci cnotę.

Wiosną roku 1789 krótki flirt z napotkaną w Auxone młodą Burgundką, Maneską Pillet.

W tym samym roku zostaje wysłany do Seurre, gdzie wybuchły jakieś zamieszki. Tam ma dwie kochanki: jedną na wsi - uroczą dziedziczkę, panią G ... de F ... , i drugą w mieście, panią Prieur, żonę wysokiego urzędnika.

Pod koniec lata 1789 Bonaparte jest na Korsyce. Spotyka młodą kobietę, panią Daletti, której żywy temperament cieszył jej męża. Związek trwał kilka miesięcy. Gdy Bonaparte poznał pewną mieszkankę Ajaccio i zaczął zaniedbywać panią Daletti, ta zemściła się podając na kolację potrawę z grzybów.

Latem 1793 r. - ucieczka z rodziną z Korsyki do Marsylii. Tam poznaje Charlottę Midelton - córkę amerykańskiego żeglarza. Ta ambitna kochanka namawia Bonapartego do podjęcia przerwanej kariery. Poleca go Barrasowi, który przebywał wówczas z misją w departamencie Var i Napoleon odzyskał stopień porucznika artylerii. Mianowany zostaje dowódcą batalionu, z tą funkcją oblega Tulon.

By uzyskać dowództwo artylerii w Tulonie, zostaje kochankiem obywatelki Katarzyny Carteaux, żony generała, 32-letniej kobiety, która lubiła zajmować się młodymi oficerami. Dzięki niej dał się poznać w sztabie, a kiedy komisarz Konwentu, Saliceti, wysunął jego kandydaturę na stanowisko dowódcy artylerii, "obywatelka generałowa" wstawiła się za Bonapartem u Carteaux i generał powierzył mu tę funkcję. Napoleon nie zapomniał przysługi. Zostawszy cesarzem obsypał ją podarunkami i pieniędzmi.

Na początku 1794 roku, pod wpływem nalegań Małgorzaty Ricord (z domu Rosignolly) uroczej brunetki, żony członka Konwentu, zostaje przez Augustyna Robespierra (też delegata Konwentu przy armii włoskiej) - dowódcą artylerii armii włoskiej. Po roku 1804 Małgorzata, podobnie jak Katarzyna (6) zostaje obsypana przez Bonapartego podarunkami. Hojność cesarza obrazuje choćby jeden przykład. W 1813 r. kazał przekazać pani Ricord sumę 3 600 000 franków.

W Nicei zakochuje się w Emilli Laurenti - córce Józefa - bogatego kupca. Bonaparte myśli o małżeństwie, ale Emilia miała 15 lat. Po wydarzeniach 9 thermidora, zazdrosny o Małgorzatę Ricord, Saliceti oskarżył Bonapartego o zdradę. Pan Laurenti złożył za Napoleona poręczenie, który musiał przebywać w areszcie domowym u swego gospodarza.

Wkrótce Bonaparte odzyskuje wolność, ale traci dowództwo artylerii. Przebywa w zamku Salle jako generał brygady w rezerwie. 21.09.1794 komisarzem przy sztabie armii włoskiej zostaje nowy przedstawiciel Konwentu, Ludwik Turreau, który przybywa do sztabu z uroczą 24 - letnią żoną Felicytą. Ta, poleciła Bonapartego mężowi, dzięki czemu stał się osobistością w sztabie.

Brat Józef żeni się w 1794 r. w Marsyli z Julią Clary - córką handlarza mydła. W styczniu 1795 Napoleon odwiedza Clarych. Poznaje 16-letnią Desiree Clary. Zakochuje się, planuje małżeństwo. 8 maja wyjeżdża do Paryża wezwany rozkazem do służby w Wandei. Korespondują jeszcze, ale w Paryżu Napoleon zapomina o oświadczynach. Chociaż 17.08.1798 Desiree poślubia generała Bernadotte'a, jednak to właśnie dzięki jej pomocy udaje się zamach stanu z 18 brumaire'a.

W lipcu 1795 r. przemyśliwuje o poślubieniu ustatkowanej nierządnicy, 55-letniej pani de La Bouchardie, w sierpniu chce się żenić z byłą aktorką, panną Montansier (Małgorzatą Brunet), mającą 65 lat.

Ponieważ odmówił wyjazdu do Wandei, ministerstwo wojny zwolniło go ze służby w wojsku. Barras radzi mu bogato się ożenić. Przelotnie zajmuje się panną, Łucją Desfougeres, potem oświadcza się pani Permon, z domu Sthepanopoli-Comnene, świeżo owdowiałej przyjaciółce swej matki. By zyskać fortunę Permonów, Bonaparte chciał pojąć matkę, a 25 - letniemu synowi pani Permon oddać rękę siostry Pauliny. Został wyśmiany. Jej córka Laura w przyszłości poślubi Junota i zostanie księżną d'Abrantes.

Aby pozbyć się uciążliwej kochanki Józefiny Beauharnais i skorzystać z popularności jaką cieszył się Bonaparte po 13 vandemiaire'a, Barras zaprowadził go do salonu swej nowej, 21-letniej kochanki Teresy Tallien. Tam Bonaparte poznaje Józefinę. Pobierają się 9.03.1796 r. Bonaparte zostaje naczelnym dowódcą armii włoskiej. Ponieważ Napoleon nie może doczekać się potomka 30.11. 1809 r. oznajmia Józefinie o konieczności rozwodu. Za zgodę, Józefina żąda trzech zamków i 3 miliardów franków rocznie.

W Egipcie, Bonaparte poznaje 20-letnią Paulinę Marguerittę Foures, modystkę z Carcassonne, która pojechała tam z mężem - porucznikiem. Wkrótce zostają kochankami. Żołnierze nazywają ją Kliupatrą, zwana jest także Bellisle lub Bellilotte. Porucznik Foures zostaje wysłany do Francji, a gdy przez Anglików (komandor Sidney Smith) zawrócony, wraca do Kairu i dowiaduje się o wszystkim, Bonaparte każe się Paulinie rozwieść. Obiecuje, że jeśli Paulina obdarzy go dzieckiem, rozejdzie się z Józefiną i ją poślubi. Niestety - Bonaparte wrócił do Francji, a Paulina nie urodziwszy dziecka, została kochanką Klébera, a następnie przyjechała do Francji. Po 18 Brumaire'a starała się miesiącami dostać do Pierwszego Konsula. By uniknąć skandalu, Bonaparte dał nakaz ponownego wyjścia za mąż. W październiku 1801 poślubia kawalera de Ranchoup, po czym wyjeżdżają do Hiszpanii skąd wracają pokłóceni w 1810 r. Rozwodzą się, a Paulina wyjeżdża do Ameryki Południowej i zajmuje się handlem szlachetnymi gatunkami drzewa. Po zbiciu fortuny, w wieku 60 lat wycofuje się z interesów i mieszka jeszcze 32 lata w Paryżu, malując, grając na harfie i pisząc powieści.

W maju 1800 r. w mediolańskiej la Scali Bonaparte zakochał się w poznanej już dwa lata temu artystce, pannie Giuseppinie Grassini. Bonaparte dumny, że uwiódł "najpiękniejszą śpiewaczkę Europy", sprowadza ją do Paryża. Romans trwa do grudnia, do chwili gdy Bonaparte dowiaduje się, że panna Grassini od kilku miesięcy oprócz niego przyjmuje także skrzypka Piotra Rode. W tydzień później Grassini wyjeżdża z Paryża.

Istnieje domniemanie, że Napoleon miał od 1802 r. syna ze swą pasierbicą, królową Hortensją. Dziecko zmarło w 1807 r.

W czerwcu 1802 Bonaparte szczególnymi względami obdarza włoską aktorkę Luizę Rolendeau. Związek ten był krótkotrwały, bo poinformowana Józefina zrobiła mu okropną scenę. Ale Napoleon zasmakował w aktorkach, bo w pięć miesięcy później (20 listopada) został olśniony piękną i posągowo zbudowaną panną George (Georginię - Józefina Małgorzata Wemmer), która w wieku 15 lat debiutowała w Teatrze Francuskim w roli Klitajmestry z Ifigenii w Aulidzie. Zostają kochankami w pałacu w Saint-Cloud. Romans trwa przez kilka miesięcy, aż do czasu ataku nerwowego, podczas którego Konsul stracił przytomność w ramionach gołej panny George i wynikłego stąd skandalu. Potem spotykają się jeszcze kilkakrotnie, ale po koronacji następuje finał. Panna George wyjechała w jakiś czas potem na tournee zagraniczne i w Sankt-Petersburgu została kochanką cara Aleksandra. W 1812 roku, kiedy Napoleon rozpoczął kampanię rosyjską, wróciła do Francji. Przejeżdżając przez Brunszwik przez dwie noce dzieliła łoże z Hieronimem Bonaparte, królem Westfalii. Jak wszystkie aktorki miała dar podobania się szefom państwa. Pod koniec życia popadła w biedę, niemal w nędzę. Zmarła w 1867 r. w wieku osiemdziesięciu lat.

Po ustanowieniu cesarstwa (1804), Napoleon poznaje młodą i ładną członkinię zespołu Teatru Francuskiego pannę Bourgoin, której oficjalnym kochankiem był sławny chemik Chaptal - wówczas minister spraw wewnętrznych. Napoleon przy zazdrosnym Chaptalu każe Constantowi sprowadzić pannę do Tuileries. Panna przybywa, a Chaptal podaje się do dymisji.

W dniach od 11 do 15 kwietnia 1805 r. Napoleon przebywa w Lyonie i tam poznaje swawolną Emilie de Pellapra z domu Leroy, której złośliwi pamfleciści nadali przydomek "Ventreplat". Wkrótce przybywa ona do Paryża, spotyka się z Napoleonem i w wyniku tego 11 lub 12 listopada 1806 r. rodzi się Emilia Luiza Maria Franciszka Józefina późniejsza księżna de Chimay, zwana dowcipnie panna Orlątko.

W 1805 roku Napoleon znalazł sobie kochankę spośród dam dworu. Nazywała się Duchatel. Jej mąż, radca stanu i dyrektor generalny Rejestratury, był zbyt wiekowym, by móc podołać obowiązkom nakładanym nań przez dziarski temperament swojej żony. Józefina wyśledziła flirt. Po awanturze i po tym jak Napoleon nabrał przekonania, że jego kochanka ma zamiar zostać "faworytą" i królować u jego boku, postanowił z nią zerwać.

Przed wyjazdem na koronację do Mediolanu (marzec 1805 - koronacja 15.05.), Napoleon postanowił spędzić jakiś czas w zamku Stupingi, dawnej rezydencji wypoczynkowej królów Sardynii, położonej około 3 mile od Turynu. Tu sypia z panną N ... ze świty Józefiny. Po dwóch tygodniach następuje koniec spotkań, ale już wkrótce Napoleon się nudzi. Tym razem również z dam dworu wybiera małą blondynkę, zatrudnioną u Cesarzowej w charakterze lektorki. Nazywała się Anna Roche de la Coste i miała 20 lat. Cesarzowa narobiła jednak tyle scen, że Napoleon zgodził się odprawić Annę. Napoleon później zeswatał ją z poborcą podatkowym, ale była lektorka została kolejno kochanką rosyjskiego dyplomaty, pruskiego ministra i na końcu - cara.

Po koronacji w Mediolanie (1805 - koronacja 15.05), wśród Włoszek znajduje następną kochankę - Carlottę Gazzani. Była ona córką tancerki. Nigdy nie obracała się w salonach, ale wrodzona elegancja nadawała jej wygląd księżniczki. Zostaje w miejsce Anny - lektorką Józefiny i wyjeżdża do Paryża.

Kiedy klan Bonapartów dowiedział się, że Józefina oskarża Napoleona o sypianie z własnymi siostrami, postanowiono skłonić cesarza do rozwodu. By tego dokonać, zapoznano go z uroczą, pięknie zbudowaną, osiemnastoletnią brunetką, ze świty księżnej Murat. Była to Luiza Eleonora Denuelle de la Plaigne, która po szkole na pensji u pani Campan poślubiła Revela, kapitana 15 pułku dragonów. Oficer ten został w 1805 r. wyrokiem sądu skazany na dwa lata więzienia za podrabianie dokumentów. Osamotniona Luiza udała się pod opiekę swej byłej przyjaciółki z ekskluzywnej szkoły żeńskiej - siostry Napoleona Karoliny Murat i zostaje jej lektorką Napoleon i Eleonora zaczęli się spotykać systematycznie w tajnym apartamencie w Tuileries. Na początku kwietnia (1806) Eleonora zorientowała się, że jest w ciąży. Rozwód z mężem Eleonora dostała 19 kwietnia 1806 r. Cesarz rusza pod Jenę i Auerstadt, a potem do Berlina i Polski. 31 grudnia na popasie w Pułtusku, otrzymuje wiadomość od Karoliny, która oznajmiała mu, że 18 dni temu Eleonora powiła syna - Leona.

1 stycznia 1807 r. w drodze z Pułtuska do Warszawy Napoleon poznaje Marię Walewską. Razem przebywają w zamku Finckenstein, gdzie Napoleon przygotowuje się do bitwy pod Friedlandem. W końcu stycznia 1808 roku do końca marca, Walewska jest w Paryżu. Zaraz po zwycięstwie pod Wagram (6-7.07.1809) Maria przybyła do Schoenbrunnu i po raz pierwszy kochankowie zamieszkali otwarcie razem. W październiku 1809 Maria wraca do Księstwa Warszawskiego. Gdy sprawa rozwodu Napoleona z Józefiną i szukanie nowej małżonki (m.in. Anny - siostry Aleksandra I) dotarła do Warszawy, na polecenie ks. J. Poniatowskiego, Maria wyjeżdża do Paryża - jest tam w styczniu 1810 r. Ze związku tego rodzi się 4.05.1810 r. Józef Florian Aleksander hrabia Colona Walewski.

W dniu ratyfikacji traktatu w Tylży (9.07. 1807) - Napoleon udaje się do Francji. Po 92 godzinach zatrzymuje się na parę dni w Dreźnie, gdzie zostaje kochankiem Charlotty von Kielmannsegge. Charlotta w kilka lat później zostanie czołowym szpiegiem w służbie Napoleona. On sam, 22.07. opuszcza Drezno.

Po powrocie z Księstwa Warszawskiego do Paryża, Napoleon znów spotyka się z Carlottą Gazzani.

W październiku 1807 r., Napoleon odnawia nocne spotkania z Józefiną, nie zaprzestaje czułej korespondencji z Walewską, zaleca się do pani de B., dostarcza intymnych rozkoszy śpiewaczce Gazzani i zaczyna umizgi do Felicyty Longroy (pani Savary) , piastującej u Cesarzowej stanowisko "damy anonsującej". Zostaje jej kochankiem. Przynosi to jej mężowi tytuł księcia de Rovigo, tekę ministra policji i ogromną fortunę.

Pod koniec sierpnia 1809 w Schoenbrunnie poznaje 19 - letnią wiedenkę Ewę Kraus, przybraną córkę komisarza wojny Filipa Maironiego - z którą sypia. Zainteresowanie, jakie okazywał jasnowłosej Ewie, nie przeszkadzało Cesarzowi, korespondować czule z Józefiną, dopytywać się o zdrowie Eleonory Denuelle i jej dziecka, pisywać do Hortensji, która właśnie wydała na świat - przyszłego Napoleona III, rozdawać ogromne sumy swym byłym kochankom i gruchać sobie z Marią Walewską. Ewa Kraus powiła chłopca (w 1810 r.), który został sławnym wiedeńskim jurystą pod nazwiskiem Eugeniusza Megerie. Jego podobieństwo do cesarza było ponoć uderzające.

26 października 1809 Napoleon jest w Fontainebleau. Paulina natychmiast kładzie nową kochankę do jego łóżka. Jest to młoda blondynka, mieszkanka Piemontu, należąca do błyskotliwego grona pań kręcących się wokół księżnej Borghese - Krystyna Mathis - zamężna z hrabią Scypionem Mathis de Bra de Caccirona. Napoleon jest z nią do dnia wyjazdu, kiedy to Krystyna wraca do Italii (29.01.1810).

2 kwietnia 1810 r. ślub Napoleona z Marią Luizą (Ludwiką) - córką Franciszka I, austriackiego cesarza. 11.03. w wiedeńskiej katedrze św. Stefana, Berthier - per procura, zaślubia austriacką arcyksiężniczkę. Z małżeństwa tego rodzi się Francois Charles Joseph Bonaparte zwany "Orlątko", 20.03.1811- 12.07.1832, od kolebki tytularny król Rzymu.

Liza Lebel - z dworu Pauliny na Elbie - 1814.

W 1815 r. na wyspie Św. Heleny, pani Montholon najmuje pokojówkę Esther Vesey, która wkrótce zachodzi w ciążę i opuszcza Longwood.

Pani Montholon - wyspa Św. Heleny - 18.06.1816 rodzi córkę Helene Napoleone, która była bardzo podobna do swego imiennika , a zarazem ojca chrzestnego.

Opracował: Andrzej Milecki