Wojsko Księstwa Warszawskiego - artyleria

Artyleria konna nosiła mundury ciemnozielone i bermyce z ciemnego futra. Broń indywidualną stanowiły lekko wygięte pałasze i pistolety. Artyleria konna Księstwa Warszawskiego powstała w 1808. Pierwszą kompanię wystawił Włodzimierz Potocki. Drugą kompanię sformował Roman Sołtyk, absolwent paryskiej Szkoły Politechnicznej. Artyleria konna po raz pierwszy znalazła się w ogniu pod Raszynem i stała się od razu bronią o wielkich wartościach bojowych. W 1810 utworzono pułk artylerii konnej w ramach korpusu artylerii i inżynierów, składający się z 4 kompanii (łącznie 24 działa). Kompania artylerii konnej liczyła zazwyczaj 6 dział - w tym 2 moździerze.

Artyleria piesza, czyli kanonierzy. Ubrani byli w ciemnozielone kurtki i zielone spodnie na zimę lub białe płócienne czechczery latem. Lejbiki były białe, kaszkiety i furażerki ciemnozielone. Broń indywidualna: pałasz i karabin z bagnetem. Na plecach tornister z kocem.
Artyleria piesza zaczęła tworzyć się już w listopadzie 1806 r. i kilka jej kompanii wzięło udział w walkach na Pomorzu. Początkowo istniały trzy bataliony (po jednym w każdej legii), a od 1810 - w ramach korpusu artylerii i inżynierów - pułk artylerii pieszej, złożony z 12 kompanii polowych i 4 kompanii garnizonowych. Ponadto jedna kompania polskiej artylerii walczyła w Hiszpanii. W ramach przygotowań do nowej wojny utworzono w 1811 batalion posiłkowy artylerii, złożony z 8 kompanii. Łącznie więc w 1812 roku było już 25 kompanii tej broni, a ponadto w każdym pułku piechoty istniała półbateria lekkich dział (2 sztuki) dla bezpośredniego wspierania grenadierów i fizylierów. Artylerzyści polscy dysponowali na ogół zdobycznym sprzętem pruskim i austriackim i kilkunastoma działami dostarczonymi przez Francuzów.