Nasza księgarnia

C

COM_CONTENT_WRITTEN_BY on . Posted in Pomniki epoki napoleońskiej w Polsce

CHMIELNIK k. Pińczowa

W kościele parafialnym p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP marmurowe klasycystyczne epitafium gen. Kazimierza Tańskiego ufundowane przez ks. J. Wojtarskiego.

Treść inskrypcji:

Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią / Pamięci / JENERAŁA TAŃSKIEGO / Oyca i opiekuna nieszczęśliwych / w imieniu ludzkości / Kamień ten położyłem 1853 r. / X. J. W… //

Tański Kazimierz (1770-1853) Służbę rozpoczął w armii Rzeczpospolitej. W 1790 r. mianowany chorążym, służył m.in. w II Wielkopolskiej Brygadzie Kawalerii Narodowej. Uczestnik wojen z Rosją 1792 i 1794. W 1797 r. wstąpił do legionów polskich we Włoszech w stopniu ppor. Od 1802 r. por. w pułku ułanów legionowych. Bił się m.in. w 1805 r. pod Castelfranco, w 1806 r. pod Gaetą (gdzie został ranny) wział również udział w walkach w 1807 r. na Śląsku. W 1808 r. odznaczony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej. W 1809 r. przydzielony do sztabu generalnego Armii Włoch, organizował następnie z polskich jeńców i dezerterów II Legię Nadwiślańską. Mianowany dowódcą jej 4 p.p. w stopniu mjr., poprowadził regiment do Hiszpanii gdzie w 1810 r. został ranny pod Benavente, po czym wziął dymisję. W 1811r. służył już w armii Księstwa Warszawskiego jako mjr 11 p.uł. Od sierpnia 1812 r. organizował 3. p. szwoleżerów Gwardii Cesarskiej (litewski). W kampanii 1813 r. razem z resztkami swego regimentu, rozbitego pod Słonimem, dołączony do 1. pułku szwoleżerów Gwardii. W tym samym roku, już w stopniu płk. objął dowództwo 7. pułku lansjerów polskich (dawniej ułanów legionowych, a następnie ułanów nadwiślańskich). Został ranny w walkach pod Dreznem. Za kampanie 1812 i 1813 r. odznaczony krzyżem kawalerskim Virtuti Militari, nominowany także do krzyża oficerskiego Legii Honorowej. Po kapitulacji Drezna dostał się do niewoli austriackiej, po czym został wywieziony na Węgry. W armii Królestwa Polskiego d-ca 3 p.p.l. W 1818 r. wziął dymisję w randze gen. bryg. Zmarł 7 marca 1853 r. w Łagiewnikach.

CHOJNO k. Wronek

W pobliżu szkoły podstawowej kamień upamiętniający miejsce zbiorowego pochówku żołnierzy Wielkiej Armii w 1806 i 1812 r. Pomnik ustawiony w 1999 r.

Na granitowym głazie zamontowana brązowa tablica z orłem cesarskim i napisem:

TU SPOCZYWAJĄ / ŻOŁNIERZE NAPOLEOŃSCY / ZMARLI W KAMPANII WOJENNEJ / 1806-1812.

Poniżej tłumaczenie inskrypcji na język francuski: „Ici reposent des / soldats de Napoléon / morts lors des batailles / de 1806 á 1812” oraz podpis: SPOŁECZEŃSTWO CHOJNA 1999 //

Chojnów (Haynau)

Pomnik bitwy pod Chojnowem (zwany również pomnikiem Blüchera lub kawaleryjskim), wzniesiony na chojnowskim rynku w 1882 r. W pierwotnej postaci piaskowcowy czworoboczny obelisk w dolnej części ozdobiony płaskorzeźbami z herbami Chojnowa, Legnicy, Wrocławia i Opola. Powyżej znajdował się napis: Blücher herrlicher Reitersieg bei Haynau, am 26. Mai 1813 (Wspaniałe zwycięstwo jazdy Blüchera pod Chojnowem, 26 maja 1813). W dolnej części pomnika lwia głowa, z której spływała woda do muszli przy cokole.

Dolna część pomnika (bez napisu) obecnie wyeksponowana w lapidarium przy chojnowskim muzeum.

Przed dworcem kolejowym Fontanna Jubileuszowa z granitu zbudowana w 1913 r. dla uczczenia zwycięskiej „wojny wyzwoleńczej” i dynastii Hohenzollernów. Pomnik w formie pierścienia wspartego na czterech parach kolumn. Na pierścieniu znajdowała się m.in. scena przedstawiająca przysięgę korpusu von Lützowa, a w zwieńczeniu kolumn medalion z brązu przedstawiający Fryderyka Wilhelma III i królową Luizę. Po 1945 r. nadbudowa pomnika zniszczona, pozostała jedynie fontanna. Zniszczone elementy wrzucono do rzeki, z której zostały wydobyte w 2000 r. Ocalałe fragmenty pomnika wyeksponowane w lapidarium chojnowskiego muzeum.

Potyczka pod Chojnowem.

Po zwycięskiej bitwie pod Budziszynem, Wielka Armia w nieprzerwanym marszu parła na wschód, postępując za wycofującymi się Rosjanami i Prusakami. Rankiem 26 maja 1813 r. V i VII Korpus pod dowództwem marszałka Neya wyruszyły w kierunku na Legnicę. Awangardę wojsk francuskich stanowił V Korpus gen. Lauristona, na czele którego szła 16. dywizja piechoty gen. Maisona. Po starciach z cofającymi się Prusakami, dywizja rozłożyła się obozem w pobliżu Chojnowa. Tymczasem wojska koalicji, zauważywszy, że francuska piechota podąża bez osłony silnych oddziałów kawalerii, postanowiły przeprowadzić kontratak w tym rejonie. Plan kontruderzenia przygotował gen. Gneisenau, a zrealizował gen. mjr von Ziethen. Sygnałem do walki było podpalenie wiatraka stojącego na wzgórzu w pobliżu Budziwojowa. Do pierwszego uderzenia na Francuzów ruszyły 22 szwadrony pruskiej i rosyjskiej jazdy dowodzone przez von Bockum-Dolffsa i Czaplica. Zaskoczony gen. Maison zdążył jedynie ustawić swoją piechotę w czworoboki, ale ostrzał artyleryjski i atak Wschodniopruskiego Pułku Kirasjerów mjr Grolmanna sprawiły, że żołnierze francuscy wkrótce rozpierzchli się ponosząc znaczne straty. Już po rozstrzygnięciu walki na pomoc nadeszła 17. dywizja piechoty gen. Puthhoda, której towarzyszył dowódca V Korpusu, ale wojska koalicji zdążyły już wycofać się z placu boju. Straty Francuzów były dotkliwe. Lauriston ocenił je na około 1000 żołnierzy. Z kolei propaganda pruska zwielokrotniła je podając liczbę 8000 zabitych. Wojska koalicji straciły niespełna 250 żołnierzy. Załamany gen. Maison myślał nawet o samobójstwie. Poległych żołnierzy francuskich pochowano w zbiorowej mogile przy drodze z Chojnowa do Złotoryi. Warto dodać, że Chojnów odwiedził wówczas sam cesarz, a kilka dni później zanocował w miasteczku w kamienicy Schrama w Rynku.

Potyczka pod Chojnowem była jednym z wielu kontrataków wojsk koalicji w drodze Wielkiej Armii w kierunku Wrocławia. Nie zdołała powstrzymać dalszego szybkiego marszu wojsk napoleońskich na wschód.

CHRUSZCZOBRÓD k. Zawiercia

Na cmentarzu przykościelnym nagrobek Gabriela Taszyckiego, generała wojsk polskich. Nagrobek w formie czworobocznego obelisku ze współczesną tablicą z inskrypcją. Pierwotnie na tablicy widniał napis:

Gabrielowi Taszyckiemu / Generałowi Wojsk Polskich / Dziedzicowi dóbr Wysoka i Rudnik / Wdzięczne dzieci / Michał syn i córka Aniela / Na pamiątkę ten pomnik Wystawili //.

W 250 rocznicę urodzin Taszyckiego, pomnik został odnowiony a mieszkańcy umieścili na nim tablicę z napisem o treści: Ś. P. / Gabrielowi Taszyckiemu / generałowi / wojsk / polskich / ur. 1755 zm. 1809 / Parafianie //

Taszycki Gabriel (1755-1809) – generał ziemski, prawnik, publicysta, szambelan króla Stanisława Augusta. Odegrał ważną rolę w przygotowaniu insurekcji w Krakowie w 1794 r. Wydał wówczas „Odezwę Do Galicjan”, w której pisał m.in.: „Krew naszych nieprzyjaciół będzie nam napojem, a czaszka ich służyć nam będzie za puchar”. Powołany przez Kościuszkę do kierowania pracami Komisji Porządkowej Krakowskiej i mianowany Generał Majorem dla Powiatów Lelowskiego, Krakowskiego oraz Księstwa Siewierskiego. Przez pewien czas pełnił funkcję komendanta Krakowa, przygotowując miasto do obrony.

Po klęsce pod Szczekocinami w Wydziale Potrzeb Wojskowych, w którym pracował nad uzbrojeniem i wyżywieniem armii. Po upadku powstania wyemigrował do Francji. Jako jakobin i republikanin był jednym z założycieli paryskiej Deputacji. Zwalczał ideę legionową i gen. J. H. Dąbrowskiego.

W 1799 r. .wrócił do kraju i na jakiś czas odsunął się od aktywniejszej działalności politycznej. W czasach Księstwa Warszawskiego Prezes Izby Wykonawczej Powiatowej w Siewierzu – najwyższej władzy powiatowej lelowsko-siewierskiej, Departamentu Kaliskiego. Zmarł w Wysokiej na puchlinę wodną. Pomimo, że nie wziął udziału w bitwie pod Racławicami, uwieczniony przez Kossaka i Stykę w Panoramie Racławickiej. W czarnym kapeluszu i białej sukmanie, z wysoko uniesioną szablą w dłoni, towarzyszy kosynierom.

CIACHCIN k. Płocka

Na cmentarzu przy kościele p.w. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika grobowiec rodziny Klimkiewiczów. Grobowiec wystawiony w 1868 r. dla Antoniego Stefana Klimkiewicza i jego żony Cecylii z Ryxów.

Na grobowcu ustawiony obelisk złożony z czworobocznej podstawy, zwężającej się ku górze części środkowej oraz zwieńczenia ozdobionego akroteriami i krzyżem. Na ścianie przedniej, części środkowej obelisku inskrypcja o treści:

DROGIM CIENIOM / ANTONIEGO STEFANA / KLIMKIEWICZA / NIEGDY [ś] PUŁKOWNIKA GWARD[ii] GRENA:[dierów]: B:[yłego] W[ojska] POLS[kiego] / KAWALERA KRZYŻA WOJSKOWEGO KAWALERSK[iego] / VIRTUTI MILITARI I LEGII HONOROWEJ / UR:[odzony] D:[nia] 31 MAJA 1788 U 20 LUTE:[go] 1867 R[oku] / W WIEKU LAT 79. //

Klimkiewicz Antoni Stefan (1788-1867) był najstarszym synem mjr Stefana Antoniego Klimkiewicza, który zginął podczas obrony Pragi w 1794 r. W 1806 r. Antoni Stefan wstąpił ochotniczo jako kadet do 2 p.p. Księstwa Warszawskiego. Podczas kampanii 1806-1807 wyróżnił się pod Serockiem i podczas przeprawy przez Narew. W tym czasie przeszedł stopnie podoficerskie i w kwietniu 1807 r. awansował na ppor., a w roku następnym na por. W kampanii 1809 r. przeciw Austrii odznaczył się pod Raszynem, Wrzawami i przy wzięciu Zamościa, za co otrzymał złoty krzyż Virtuti Militari. Kilkakrotnie odznaczył się także podczas kampanii 1812 r. przeciwko Rosji. Był wśród pierwszych, którzy wdarli się do Smoleńska, za co otrzymał krzyż kawalerski Legii Honorowej. Wyróżnił się również podczas bitwy pod Borodino, kiedy to na czele swego batalionu przeszedł z obrony do udanego przeciwnatarcia, a następnie pościgu za nieprzyjacielem. Walczył pod Czirikowem, Wiaźmą i nad Berezyną. Podczas kampanii 1813 r. bił się pod Koninem, Kaliszem i Wurzen, odznaczając się wraz z całym 2 p.p. pod Wittenbergą. Wyróżnił się też w pierwszej fazie bitwy pod Lipskiem, gdzie doznał kontuzji i otrzymał postrzał w lewą rękę. Za kampanię 1813 r. powtórnie otrzymał krzyż Virtuti Militari. W 1814 r. Klimkiewicza przeniesiono do kompanii honorowej, a wiosną 1815 r. trafił do wzorcowego batalionu grenadierów WP, przeobrażonego następnie w pułk grenadierów Gwardii, gdzie wkrótce został dowódcą kompanii. Klimkiewicz brał udział w deputacji Wojska Polskiego, która udała się do Petersburga. Został wówczas przez Aleksandra I obdarowany pamiątkowym pierścieniem. Jesienią 1818 r. otrzymał na własne żądanie dymisję w stopniu ppłk. z prawem do noszenia munduru. Do wojska wrócił podczas powstania listopadowego, odznaczając się jako dowódca 20 p.p.l. w walkach pod Grochowem i Liwem. Wskutek złego stanu zdrowia Klimkiewicz poprosił o dymisję i uzyskał ją w kwietniu 1831 r. Po dwóch miesiącach powrócił do służby, by przejąć dowództwo nad brygadą piechoty. Od 1832 r. aż do śmierci mieszkał w swym majątku Goślice w pow. płockim. Za dawne zasługi otrzymał od rządu II Cesarstwa medal Św. Heleny. Zmarł w 1867 r. w Goślicach.

Ciechanowice (Rudelstadt) k. Kamiennej Góry

Płyta upamiętniająca rotmistrza Friedricha von Moltke (adiutanta feldmarszałka Blüchera), który zginął tragicznie 27 sierpnia 1813 r. U stóp wzgórza, ok. 400 m za pałacem von Prittwizów, przy głównej drodze z Ciechanowic do Marciszowa. Płyta położona w 1993 r. staraniem rodziny zmarłego.

Friedrich von Moltke został wysłany przez Blüchera z wieścią o zwycięstwie nad Kaczawą do kwatery głównej sprzymierzonych w czeskich Teplicach. Utonął podczas ulewy przy przeprawie przez Łabę. Pułkownik von Prittwiz – krewny zmarłego – pochował go w kościele p.w. św. Augustyna w Ciechanowicach i ufundował sarkofag. W 1913 r. szczątki przeniesiono do specjalnie wzniesionego mauzoleum na wzgórzu. Po 1945 r. mauzoleum zostało zniszczone.

Treść inskrypcji na płycie:

Friedrich Graf von Moltke geb. 28.1.1783 zu Wolde als Stabsrittmeister Rgt. Garde du Corps und Adiutant Blüchers mit Sigesbotschaft von der Schlacht an der Katzbach abgesandt ertrank 27.8.1813 in der Elbe. Tapferer verkunder des siegs, dich ereilte der tod in den fluten, botschaft und heldengeist leben in ewigkeit fort.

Na małej tabliczce przed płytą tłumaczenie napisu na język polski: „Friedrich Graf von Moltke ur. 28.1.1783 w Wolde Rotmistrz Sztabowy Pułku „Garde du Korps” i adiutant Blüchera – wysłany z wiadomością o zwycięstwie z pola bitwy nad Kaczawą utonął 27.8.1813 r. w Elbie. Dzielny zwiastunie tego zwycięstwa śmierć dosięgnęła Ciebie w nurtach, a wiadomość ta jako Duch Zwycięstwa żyje wiecznie nadal”.

Moltke Friedrich von (1783-1813) – służbę rozpoczął w 1803 r. jako chorąży w 10. regimencie kirasjerów Gwardii Przybocznej. W 1808 r. porucznik w 2. pułku Huzarów Brandemburskich.

W 1809 r. w partyzanckim oddziale Ferdinanda von Schilla walczył na Pomorzu. Jako emisariusz negocjował otwarcie bram Rostocku. W walkach w Stralsundzie, gdzie zginął von Schill, Moltke został ranny, ale zdołał zbiec. W 1810 r. skierowany do pułku Huzarów Pomorskich, a rok później ponownie w Gwardii Przybocznej. Podczas kampanii 1813 r. rotmistrz Gwardii Przybocznej i adiutant Blüchera. Wysłany do Teplic z wiadomością o zwycięstwie nad Kaczawą utonął 27 sierpnia 1813 r. w Łabie.

CIERNO-Żabieniec k. Nagłowic

W kościele p.w. św. Marcina i św. Jakuba epitafia dwóch uczestników wojen napoleońskich. W arkadzie tablica z herbem Jastrzębiec. Poniżej napis:

Alexy Gaszyński / b. major wojsk Polskich / kawaler orderu Legii Honorowej / lat 77 U 6 stycz. 1872 r. //

W arkadzie przy kaplicy św. Rocha epitafium Kacpra Linowskiego. Na tablicy napis:

Kacper Linowski / Kapitan b. wojsk Polskich / kawaler orderu Legii Honorowej ur. 6 st. 1794 U 20 st. 1855 / Pozostałe dzieci. //

Gaszyński Aleksy (1794-1872) – artylerzysta, uczestnik wojen napoleońskich, kawaler Legii Honorowej, mjr, w czasie powstania listopadowego dowódca 2. pułku krakusów. Był dzierżawcą majątku Cierno.

Linowski Kacper (1794-1855) – urodził się w Zdanowicach, syn Jana i Magdaleny. W 1809 r. ppor. 8 p.p. Wziął udział w kampanii 1812 r., bijąc się pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czirikowem i Kaługą. Odznaczony Legią Honorową. W 1813 kpt. w 18 p.p. W 1817 r. wziął dymisję. W czasie powstania listopadowego komendant Kielc i Jędrzejowa.

Na cmentarzu parafialnym w Ciernie, niedaleko głównej bramy wejściowej grobowiec rodzinny Gaszyńskich w ogrodzeniu z rur żeliwnych. W środku ogrodzenia na postumencie i trzech ozdobnych stopniach, nagrobek w formie zdobionej żeliwnej kolumny zwieńczonej krzyżem na kuli. W podstawie nagrobka tablica z napisem:

Ś.P./ ALEKSY GASZYŃSKI BYŁY DOWÓDCA 2GO PUŁKU/ KRAKUSÓW KAWALER KRZYŻA LEGIJI HONOROWEJ/ URODZONY w 1794 R. ZMARŁ w 1872 R. //

Niżej kolejne napisy dotyczące członków rodziny Gaszyńskich.

CZERNAk. Krzeszowic

Na cmentarzyku przy klasztorze karmelitów bosych nagrobek gen. Aleksandra Błędowskiego dłuta Ferdynanda Kuhna. Pomnik w kształcie sarkofagu ozdobionego antykizującym hełmem, orłem z koroną oraz mieczem i wieńcem z wawrzynu. Pomnik ufundował przyjaciel zmarłego gen. Stanisław Klicki. Inskrypcje na przeciwległych ścianach nagrobka:

D.O.M / TU LEŻY / ALEXANDER BŁENDOWSKI / GENERAŁ WOJSK POLSKICH / [TEKST ZATARTY] / KU WIADOMOŚCI POTOMNYCH / PRZYJACIEL JEGO, STANISŁAW KLICKI / TEN POMNIK WYSTAWIŁ / ŻYŁ LAT 43. UMARŁ DNIA 25. M. LIPCA R.P. 1831. //

D.O.M / ALEXANDRI BLENDOVSCIJ / GENERALIS EXERCITUS POLONORUM / OSSA HIC IACENT / [TEKST ZATARTY] / UT SCIAS HOSPES / AMICUS SUUS STANISLAUS KLICKI POSUIT / VIXIT ANNOS XLIII. OBIIT DIE XXV. M. IULIJ / ANNO DOMINI MDCCCXXXI //

Z napisów na pomniku w językach polskim i łacińskim wyskrobane zostały trzy wiersze, w których podana została przyczyna zgonu. Dokonały tego w 1836 r. władze Rzeczpospolitej Krakowskiej na żądanie komendanta rosyjskich wojsk okupacyjnych, który uważał, że słowa tam zamieszczone obrażają honor armii rosyjskiej.

Obok sarkofagu, w murze cmentarza, tablica z pełnym tekstem inskrypcji:

D.O.M / TU LEŻY / ALEXANDER BŁENDOWSKI / GENERAŁ WOJSK POLSKICH / KTÓREGO NIEPRZYJACIELSKIE KULE MIJAŁY / A CHOLERA / NIEODŁĄCZNA TOWARZYSZKA MOSKALI / O ŚMIERĆ PRZYPRAWIŁA / KU WIADOMOŚCI POTOMNYCH / PRZYJACIEL JEGO, STANISŁAW KLICKI / TEN POMNIK WYSTAWIŁ / ŻYŁ LAT 43. UMARŁ DNIA 25. VII 1831. //

Nad tablicą portret Aleksandra Błędowskiego w mundurze generała brygady z okresu powstania listopadowego.

Błędowski Aleksander (1788-1831) – do wojska Księstwa Warszawskiego zaciągnął się jako kadet 2. p.uł. w lipcu 1809 r. W ciągu kilku tygodni przeszedł niższe stopnie oficerskie, pełnił też jako por. funkcję adiutanta gen. Kamieńskiego. We wrześniu jako kpt. został przydzielony do świeżo sformowanego 16. p.uł. Podczas kampanii galicyjskiej był przy zdobywaniu Zamościa. Z 16. p.uł. wziął udział w wojnie z Rosją(być może także w nieszczęśliwej bitwie pod Mirem) i w kampanii 1813 r. Z początkiem 1813 r. został mianowany szefem szwadronu. Kilkakrotnie ranny, został przeniesiony do Drezna. Tam, po kapitulacji miasta, dostał się do niewoli rosyjskiej. Za kampanie 1812 i 1813 r. odznaczony krzyżem kawalerskim Virtuti Militari, Legii Honorowej i neapolitańskim Orderem Obojga Sycylii. W armii Królestwa Polskiegorozpoczął służbę od 1815 r. jako mjr 3. p.s.k. Po dwóch latach poprosił o dymisję z powodu złego stanu zdrowia i osiadł na rodzinnym Wołyniu. Do wojska powrócił w stopniu ppłk. podczas powstania listopadowego. Początkowo przy sztabie naczelnego wodza, następnie mianowany został dowódcą kawalerii Legii Nadwiślańskiej, a potem Legii Litewskiej. Wziął udział w wyprawie gen. Dwernickiego na Wołyń, a następnie odesłany został do sił głównych. Awansowany do stopnia płk. objął dowództwo 3. p.s.k. W czasie rekonesansu pod Wawrem został kulą armatnią ciężko ranny w nogę (następnie amputowaną) i dostał się do niewoli rosyjskiej. Zwolniony po kilku dniach przez gen. Geismara. Mianowany został wówczas gen. bryg., wyjechał do Galicji, gdzie 25 lipca 1831 r. w Krzeszowicach zmarł na cholerę. Był członkiem lóż masońskich.

CZĘSTOCHOWA

Na cmentarzu Świętego Rocha nagrobek Wincentego Wenitowskiego. Nagrobek w kształcie obelisku złożonego z czworobocznej podstawy z tablicą inskrypcyjną, zwieńczonej akroteriami, oraz ustawionym na niej krzyżem. Na tablicy inskrypcja:

D.O.M. / Tu spoczywają zwłoki ś. p. Wincentego / Wenitowskiego / b. Wojskowego / z Gwardyi Napoleona / i Obywatela / Żył lat 69 / zmarł d: 11 grudnia 1853 r. / Pozostała Żona i Dzieci / proszą / o westchnienie. //

Wenitowski Wincenty (1784-1853) – żołnierz Gwardii Cesarskiej, częstochowski introligator. Być może tożsamy z Wincentym Wenytowyczem, wachmistrzem szwoleżerów. Odbył kampanię 1814 r. we Francji. Walczył pod Brienne, Montmirail, Laon, Chateau-Thierry, Arcis-sur-Aube. W maju 1814 r. udał się z pułkiem do Polski.

W kościele p.w. św. Zygmunta, w kruchcie wmurowane w prawą ścianę epitafium płk Antoniego Oborskiego. Epitafium wykonane z czarnego marmuru, w II poł. XIX w. przez J. Kruszyńskiego i J. B. Proszowskiego. Na epitafium ryty napis:

D.O.M / Antoniemu Oborskiemu / pułkownikowi Wojsk Polskich / zmarłemu 25 lutego 1813 roku / żona kładzie tę pamiątkę prosząc / przechodnia o westchnienie za dusze jego //

oraz inskrypcja Kruszyński i Proszowski.

Antoni Oborski (1775-1813) W latach 1809-1810 kpt. i komendant placu w Siedlcach, skąd odszedł do Tykocina. W 1812 r. ppłk, wrócił do Siedlec na stare stanowisko, w styczniu 1813 r. opuścił miasto, zmarł w Częstochowie.