Dominik Pérignon (1754 - 1818)

Potomek starej rodziny szlacheckiej, urodził się on w 1754 roku w pobliżu Tuluzy i przed rewolucją służył w grenadierach królewskich w Gujanie. W 1789 roku był umiarkowanym republikaninem, deputowanym w Zgromadzeniu Prawodawczym, w 1794 i 1795 roku dowodził dywizją w Pirenejach. W 1799, roku odegrał niezbyt chlubną rolę w bitwie pod Novi w północnej Italii przeciw Rosjaninowi Suworowowi. Będąc wówczas na lewym skrzydle francuskiej armii rozpoczął atak słabo i niezdecydowanie i po popełnieniu szeregu błędów doszedł do przekonania, że mądrzej byłoby poddać się niż bić się dalej, jeszcze zaś mądrzej byłoby poddać się wcześniej niż inni. Razem więc ze swoim przyjacielem Grouchym, znanym później z bitwy pod Waterloo, odesłali swe wojska na tyły, sami zaś w oberży czekali sposobności poddania się nieprzyjacielowi. Na nieszczęście dla ich skóry, lecz na szczęście dla ich sławy, oddział austriackich huzarów idący w awangardzie wziął ich za zasadzkę, napadł i poranił, nim zdążyli wyjaśnić sprawę. Dzięki temu obydwaj generałowie mogli uchodzić za bohaterskich oficerów, którzy "zostali ranni i wzięci do niewoli osłaniając odwrót swoich ukochanych żołnierzy". Po tym wypadku Perignon już nigdy nie został użyty w służbie czynnej.

A. G. Macdonnel, Napoleon i jego marszałkowie