Łubieński Tomasz Andrzej Adam (1784-1870)

Baron cesarstwa. Był synem Feliksa Łubieńskiego - ministra Sprawiedliwości Księstwa Warszawskiego. Służbę wojskową rozpoczął w kawalerii narodowej w armii Rzeczpospolitej. Członek Towarzystwa Przyjaciół Ojczyzny. W 1806 r. był zastępcą dowódcy warszawskiej gwardii honorowej witającej w stolicy Napoleona. Brał udział w kampanii 1806-1807 za co został odznaczony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej. Mianowany następnie szefem szwadronu w 1 pułku szwoleżerów gwardii, walczył w Hiszpanii (m.in. pod Samosierrą) i został odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej. W kampanii 1809 r. walczył pod Essling i Wagram. W 1810 r. odznaczony Virtuti Militari i mianowany baronem cesarstwa. Skłócony z dowódcą szwoleżerów - Wincentym Krasińskim, próbował złożyć dymisję, a następnie został przeniesiony w stopniu płk do tworzącego się 2 pułku ułanów nadwiślańskich (8 pułku lansjerów), których został dowódcą. Na czele swego pułku walczył w kampanii 1812 r. m.in. nad Berezyną. W 1813 r. uczestniczył w bitwach pod Dreznem, Culm, Lipskiem i Hanau. W styczniu 1814 r. w Paryżu podał się do dymisji. Do armii Królestwa Polskiego przyjęty w stopniu gen. mjr. Szybko popadł w konflikt z wlk. ks. Konstantym i w 1816 r. wziął dymisję zajmując się rodzinnymi interesami. W 1829 r. mianowany senatorem-kasztelanem. Przeciwnik powstania listopadowego, był jednak w rządzie zastępcą ministra spraw wewnętrznych. Po dymisji z tej funkcji został dowódcą II korpusu kawalerii. Obwiniany o bezczynność podczas bitwy grochowskiej. Potem awansowany na gen. dyw., odrzucił ofiarowane mu naczelne dowództwo. Po upadku Warszawy wziął dymisję i został odesłany w głąb Rosji. Przyjęty na audiencji przez Mikołaja I uzyskał ułaskawienie. W 1832 r. uczestniczył w deputacji hołdowniczej do Petersburga. Brał czynny udział w życiu gospodarczym w kraju, był m.in. dyrektorem budowy Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W Warszawie był Łubieński członkiem wielu stowarzyszeń handlowych i gospodarczych, cieszył się także względami namiestnika Paskiewicza. W 1858 r. przy okazji pobytu w Warszawie księcia Napoleona zwanego Plon-Plon został odznaczony krzyżem komandorskim Legii Honorowej. Związaną z tym orderem pensję zapisał Warszawskiemu Towarzystwu Dobroczynności.

Apacz & Castiglione